Web2c

Web2c jest systemem do generowania kompletnego środowiska TeX-owego dla różnorodnych platform, nie tylko Unixowych, ale także Windows. Dostępne oprogramowanie to nie tylko TeX i MetaFont, ale także MetaPost, pdfTeX, eTeX, szereg sterowników (w tym dvips, xdvi lub dviout), łącza TeX-HTML, programy fontowe (szczególnie dotyczące PostScript-u), programy do reorganizacji plików DVI i PS a także wiele innych.

TeX i MetaFont zostały napisane w języku WEB, stworzonym specjalnie do tego celu przez Donalda E. Knutha. WEB pozwala na staranną modularyzację kodu oraz jednocześnie szczegółową dokumentację programu. Przeniesienie kodu napisanego w WEB do Pascala i kompilację programów zapewnia program tangle. Z kolei program weave umożliwia utworzenie z tych samych źródeł pliku TeX-owego gotowego do składu eleganckiej dokumentacji programu. Dostosowanie kodu pascalowego do konkretnej implementacji języka zależne jest jedynie od starannie przygotowanych tzw. plików wymiany (ang. change files). Zamianę kodu WEB do obecnie powszechnie stosowanego języka C zrealizował w 1987 r. Tomas Rokicki, tworząc system TeX-to-C. W roku 1990 systemem zajął się Karl Berry i wtedy to zmieniono jego nazwę na Web2c. Cały czas udoskonalane i optymalizowane są metody kompilacji, znacznie rozszerzyła się gama programów pomocniczych, przede wszystkim zaś rozszerzyła się liczba platform systemowych, na które w podobny sposób (i coraz łatwiej) można przenieść jednorodne środowisko TeX-owe. Od 1997 r. system jest pielęgnowany przez Olafa Webera. W marcu 1999 r. udostępniony został Web2c w wersji 7.3, która zawierała szereg nowości i udoskonaleń działania programów (m.in. po raz pierwszy programy Web2c pozwalają na swobodne przekodowanie znaków narodowych). Wersja 7.4, która powstała pod koniec 2002 r., to kolejny krok w optymalizacji oprogramowania (zmiany w bibliotece kpathsea, znaczne zmiany w pdftex itp.). Wersja 7.5 z 2004 r. wprowadza m.in. obsługę nazw plików zawierających spacje, rozszerzenie encTeX, uporządkowanie współpracy z różnymi terminalami, obsługę zmienionego układu TDS i wiele innych zmian.

Obecnie implementacje oparte na Web2c działają na wielu platformach Unix (w tym oczywiście Linux), Windows, DOS, Amiga i innych. Wykorzystując jednorodną strukturę katalogów, zgodną z TDS (TeX Directory Structure) pozwalają na współdzielenie zasobów przez różne systemy.

Programy wchodzące w skład Web2c wykorzystują zaawansowane metody wyszukiwania w rozległej instalacji plików wymaganych przez programy. Metody te udostępnia wspólnie użytkowana biblioteka kpathsea (dokumentacja kpathsea.html). Opis systemu Web2c zawiera dokumentacja zawarta web2c.html.

Składniki systemu Web2c

System Web2c zawiera następujące podstawowe programy:

Instalacje oparte na Web2c zawierają ponadto programy: Zarówno xdvi, jak i dviout potrafią obecnie wyświetlać włączane to tekstu elementy graficzne w formacie EPS, jak i obsługiwać fonty w formacie Type1.

Wymienione wyżej programy wykorzystują wspólne biblioteki i korzystają ze wspólnych plików konfiguracyjnych. Całość oprogramowania tworzy zatem jednorodne środowisko. Ponadto dostępne są skrypty bądź programy, m.in.:

Większość powyższych skryptów uruchamiana jest automatycznie. Wymienione dotychczas programy i skrypty mają wspólną cechę, polegającą na wyświetlaniu tekstu pomocniczego po uruchomieniu ich z parametrem --help. Wszystkie omówione powyżej programy i skrypty mają dokumentację dostępną w man, info a także w formacie HTML.
Stanisław Wawrykiewicz (staw at gust.org.pl); modyfikacja: 15.05.2014